Antikalar tarihsel bir döneme, onu üreten kişiye veya kurumun markasına ait özellikleri yansıtan, üretildiği dönemin belli değerlerine sahip ve o dönemin ruhunu barındıran eski objelerdir. Bu objeler arasında antika seramiklerin zamana ve bölgeye göre değişen karakteriyle geçmişin sosyolojisini, kültürünü ve teknik gelişimini anlamamıza kılavuzluk eden yapısı onu, koleksiyoncuların ilgi gösterdikleri antikalar arasında ayrı bir yere koyar. Bugüne hasar almadan ulaşmayı başarmış, koleksiyoncular için çok kıymetli olan bu seramiklerin yanı sıra endüstrileşme sürecinin erken dönemine tarihlenen ve farklı nedenlerle hasar aldıktan sonra yaratıcı ve sanatsal onarımlar görerek günümüze ulaşmış antika seramikler de bugün pek çok koleksiyoncunun rağbet göstermeye başladıkları parçalardandır. Günlük kullanıma ait, yaratıcı ve sanatsal onarımlar görmüş antika seramiklerin hiçbiri bugünün standartlaşmış güzellik anlayışına uygun değildir. Bu parçalar, yaralı, yamalı, çoğu metal pençeli, tel kafeslerle bağlı ve altın dikişlidir. Kırılmış, parçalanmış ve bir şekilde tekrar toplanarak bugüne kadar yaşamayı başarmış olmaları bir mucize gibidir. Aynı zamanda nevi şahsına münhasır, özgün ve eşsiz olan duruşları çarpıcıdır. Bu halleriyle insanların kendi içlerinde duydukları parçalanma, dağılma, eskisi kadar güzel olmama, yaşlanma, devam etmek için tekrar toparlanma, kendini olduğu gibi, hata ve kusurlarıyla kabul etme ve yeniden bir işe yarama gibi duyguların farklı seramik formlarda vücuda gelmiş halleri gibidirler. Bu araştırma, yaratıcı ve sanatsal onarımlar görmüş antika seramik örnekler üzerinden uygulanmış tamir tekniklerini, artık hiç anlamlandıramadığımız az bulunurluk, kıymet ilişkisini ve bugün bir türlü içselleştirilemeyen sürdürülebilirlik çözümlerini sorgulamayı amaçlamaktadır.