Geçmis zaman sıfat-fiili olan /dUk/ ekli yapılardan gelisen çekimli fiiller üzerinde yeterince çalısma yapılmamıs ve bütün hâlinde ele alınmamıstır. Bu makalede sahıs ekli-sahıs eksiz biçimleri ve olumlu-olumsuz görünüsleriyle tarihî metinlerde farklı özellikler tasıyan bu fiil çekimini konu eden çalısmaları tenkit ederek Eski Türkçeden Osmanlı Türkçesine kadarki evrede ele almak ve yeni verilerle ekin Eski Anadolu Türkçesindeki vaziyetini degerlendirmek amaçlanmıstır. Bu çalısmada esas olarak /dUk/ sıfat-fiilinin geçmis zaman kipini meydana getirdigi tezi islenmistir. Türkçede yarım yargı bildiren sıfat-fiil yapılarından tam yargı bildiren çekimli fiiller olusabilir. Bildirme kipleri esas itibarıyla bu sekildedir. Bunlardan /mIs/ ekli geçmis zaman sıfat-fiili Eski Anadolu Türkçesinde sayıca az örneklerle, Osmanlı Türkçesinde daha bol olarak çekimli fiil karakterinde görülür. /AcAk/ ekli gelecek zaman sıfat-fiilinden bildirme kipi ancak Osmanlı Türkçesi döneminde gelismeye baslar. /dUk/ ekli geçmis zaman sıfat-fiilinin de bilhassa Eski Anadolu Türkçesi döneminde, dagınık veriler bir araya getirilerek ele alındıgında bildirme kipi karakteriyle ortaya çıktıgı görülmektedir.
There is no enough and entire study on conjugated verbs deriving from the affixed structures made by /dUk/, an affix of past participle. This article aims to deal with the process of this affix from the period of the Old Turkic to Ottoman Turkish and to evaluate its position in the Old Anatolian Turkish in the consideration of new data by criticizing the studies dealing with this conjugation in the context of historical texts which appear both with and without possessive suffixes and positive and negative meanings. This article highlights as a main argument that the past participle /dUk/ consists past tense. In Turkish, perfect finite verbs can be derived from participle structures framing half sentences. The indicative moods are mainly formed in this way. Of those, the past participle affixed with /mIs/ appears in few examples in the Old Anatolian Turkish and many in Ottoman Turkish as finite verbs. The indicative mood derived from future participle affixed with /acAk/ begins to evolve just in Ottoman Turkish. It seems that the past participle affixed with /dUk/ also appeared with the form of indicative mood in the consideration of collecting the scattered data of the Old Anatolian Turkish period particularly.
