Arap şiirinin kadim temalarından biri olan “medih”, Cahiliye’den Modern’e tüm zamanlarda değişmez bir konu olarak şiirde yerini almıştır. Kimi zaman bir kabile reisinin, kimi zaman da bir şehrin övüldüğü bu “medhiye”lerden modern dönemde “Arap dili” de payını almıştır. Özellikle Mısır entelektüelleri arasında 19. yüzyılın son çeyreğinden itibaren süregelen ve zamanla kızışan “edebiyatta fasih-avam” tartışması Arap şiirine konu olmuştur. Napolyon’un 1798 yılında Mısır’ı işgali sonrası Arap modernizminin ortaya çıkışı ile halkçı ve reformist eğilimler bazı Arap aydınları arasında etkili olmuş ve halk dili olan Avamcanın yazı dili olarak kullanılmasına dair çağrılar yükselmeye başlamıştır. “Eski-yeni” ya da “fasih-avam” tartışmalarının gölgesinde bazı Arap şairleri teknolojik ve kültürel gelişmeler karşısında Arapçanın meziyetlerine ve yeniliklere uyum sağlayabilecek kapasitesine dair şiirler söylemişlerdir. Bu makalede, Arap şiirinde her ne kadar içerik olarak yeni bir konu olsa da aslında kadim bir tema olan “medih”in tezahürü olan bu tür şiirlerden öne çıkan üç tanesi tanıtılacaktır. Girişte tartışmalı konunun kavramsal boyutuna dair kısaca literatür bilgisi verilecek daha sonra Arap dilinin medhe mazhar olduğu bu şiirler ele alınacaktır.