Osmanlı Devleti’nin dağılma sürecine girdiği 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Lübnan, Suriye, Filistin ve Ürdün’den pek çok insan sosyopolitik nedenlerle Amerika’ya göç etmiştir. Kendilerini bir anda bambaşka bir dünyada bulan bu göçmenler arasında edebî yetkinliğe sahip olan yazarlar bir araya gelmiş ve dernekler kurmuşlardır. İleride “Mehcer Edebiyatı” olarak tanımlanacak bu entelektüel kesimin sundukları edebî ürünler, biçime ve muhtevaya getirdikleri açılımlarıyla edebiyat araştırmalarına konu olmaktadır. Bu çalışmada, Mehcer edebiyatının öne çıkan isimlerinden olan Îliyyâ Ebû Mâdî’nin iyimserlik üzerine inşâd ettiği bir şiiri incelenmiştir. Şair şiirinde hayata olumlu bakabilmenin ilke ve gerekçelerini savunmaktadır. Ölüm gibi kaçınılmaz bir gerçeğe dahi şairin iyimser bakmaya çalıştığı fakat bunu yaparken dinî referanslara atıfta bulunmadığı dikkatimizi çekmiştir. Şiirin tümüne bakıldığında, ölüm başta olmak üzere türlü musibetler karşısında insanın hayatta ihtiyaç duyduğu gerçek teselli ve dayanak noktasının dinden soyutlanmış bir bakış açısıyla elde edilebileceği iddiası anlaşılmaktadır. Zira şair yeniden diriliş, cennet, tevekkül, sevap gibi dinî kavramları kullanmaksızın zorluklara göğüs germeyi ve ölümden korkmamayı tavsiye etmektedir. Çalışmada böyle bir iyimserlik ve tesellinin imkânı mezkûr şiir üzerinden tartışılmıştır.
Since the second half of the 19th century, when the Ottoman Empire entered the process of disintegration, many people from Lebanon, Syria, Palestine and Jordan immigrated to America for sociopolitical reasons. Among these immigrants, who suddenly found themselves in a completely different world, writers with literary competence came together and established associations. The literary products presented by this intellectual group, which will be defined as "Mahjar Literature" in the future, are the subject of literary studies with the expansions they bring to form and content. In this study, a poem of Īliyyā Abū Māḍī, one of the prominent names of Mahjar literature, which calls for an optimistic outlook on life, has been examined. The poet defends the principles and justifications of having a positive view of life in his poetry. It has drawn our attention that the poet tried to look optimistically even to an inevitable reality such as death, but did not refer to religious references while doing this. When we look at the whole poem, it is understood that the real consolation and support point that people need in life can be obtained with a perspective isolated from religion. Because the poet advises to face difficulties and not be afraid of death without using religious concepts such as resurrection, heaven, tawakkul and thawab. In the study, the possibility of such optimism and consolation is discussed through the aforementioned poem.
